Serdecznie gratulujemy i życzymy dalszych sukcesów!

Artystka, akademiczka, feministka, weganka, okazjonalnie kuratorka i aktywistka. W latach 1993–1999 studiowała w Instytucie Sztuki i Kultury Plastycznej WSP w Zielonej Górze (Uniwersytet Zielonogórski), dyplom uzyskała w Pracowni Rysunku i Intermediów prowadzonej przez dr Zenona Polusa. W roku 2008 obroniła tytuł doktory sztuk użytkowych na Wydziale Komunikacji Multimedialnej Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu, a w 2012 otrzymała tytuł doktory habilitowanej w Państwowej Wyższej Szkole Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi. W 2025 otrzymała tytuł profesory sztuki. W latach 2000–2005 była kuratorką Galerii Amfilada. W 2004 koordynowała Narodowy Program Kultury „Znaki Czasu” w województwie zachodniopomorskim. W 2005 została odznaczona brązowym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis. W 2004 roku założyła Stowarzyszenie Zachęta Sztuki Współczesnej w Szczecinie, które realizowało ministerialny program „Znaki Czasu” i przez 20 lat pełniła funkcję prezeski tegoż stowarzyszenia, które w tym czasie zbudowało Kolekcję Regionalną Zachęty Sztuki Współczesnej – największy zbiór sztuki współczesnej w zachodnio-północnej Polsce – i doprowadziło do powołania Trafostacji Sztuki w Szczecinie. Pomysłodawczyni i kuratorka Festiwalu Sztuki Młodych „Przeciąg” (2007, 2009, 2011). Od 2010 pracuje w Akademii Sztuki w Szczecinie, gdzie prowadzi Pracownię Fotografii i Działań Postartystycznych i w latach 2018-2022 i od 2024 roku pełni funkcję kierowniczki Katedry Fotografii. W dorobku ma ponad 150 wystaw indywidualnych i zbiorowych w Polsce, Niemczech, Białorusi, Rosji, Ukrainie, Francji, Chorwacji, Wielkiej Brytanii, USA.
Mieszka i pracuje w Warszawie i Szczecinie.

STATEMENT

W moich pracach dominują autoportrety. Tak jest już od czasów studiów. Z autoportretów składał się mój dyplom magisterski, praca doktorska oraz habilitacyjna. Gdy szukałam tematów do kolejnych projektów, po prostu rozglądałam się wokół. Patrzyłam na świat oczyma dziewczyny, później kobiety. To co widziałam, zmieniało się, ale zmieniało się również ciało, poprzez które patrzyłam. Oba te czynniki – ciało i postrzeganie – w mojej pracy zawsze na siebie wpływały.

Autoportret uważam za radykalnie szczery sposób wypowiedzi. Konstruując myśl i ubierając ją w obraz jednocześnie wskazuję z jakiego punktu prowadzona jest narracja – osoby młodej czy starej, kobiety czy mężczyzny, białej czy ciemnoskórej, ładnej czy brzydkiej, grubej czy chudej.  To wszystko ma znaczenie. Każda z tych figur otrzymuje od świata inne odpowiedzi i inne szanse. Nie bez znaczenia jest też dla mnie fakt, że pracuję z ciałem, które zawsze mam pod ręką, które jest zawsze do tej współpracy chętne a ja nie muszę się zastanawiać, jak powinna wyglądać osoba, którą fotografuję.

Moja wypowiedź jest więc wypowiedzią kobiety, poszerzoną o obsesyjne obserwowanie innych kobiet – tego jak żyją, jakich dokonują wyborów, ich emocji, uwarunkowań kulturowych, socjologicznych i prawnych. Dostrzegam nierówności z którymi się zmagają, to że zazwyczaj startują z gorszej pozycji, po drodze pokonują wiele przeszkód i trudno im dojść tam, gdzie w męskim ciele fizycznym i kulturowym doszły by bez trudu. Szczególnie ważna są dla mnie relacje kobiet z własnymi ciałami, to w jaki sposób „mit urody” przejmuje władzę nad wieloma z nich oraz to jak doświadczenie i życiowa mądrość zmagają się z wymykającymi się standardom estetycznym ciałami.